Het is donderdag. Dag vier van mijn vakantie. Hup eruit, want onze Braziliaanse vriend komt langs om schoon te maken. Een geschenk uit de hemel. Iedere keer is het een feestje als ik in een schoon huis thuis kom. Hij - ja hij - plooit zelfs de toiletrol waardoor het lijkt alsof we in het Amstel hotel verblijven. Deze man is goud waard. Zelf fiets ik naar de kapper. Ik heb ein-de-lijk weer een afspraak bij mij favoriete kapster. Ze is terug van weggeweest. Zij is de enige op aarde die mijn kleine beetje haar op een magische manier omtovert tot een 'volle' bos. Geknipt en wel stap ik in de auto en rij ik met Andre Hazes en Tino Martin naar Hattem. Ik bezoek samen met mijn moeder mijn oude omaatje. Ze herkent me direct en vraagt of ik maar zo vrij had kunnen krijgen. Volgens oma werk ik in een praktijk. Oma is dement, maar oh zo lief. We lopen samen een rondje door Hattem en voor even is ze weer opvallend scherp en helder. Ze vertelt ronduit over alles wat ze ziet en herkent van vroeger. Daar woonde die, dit huis was vroeger zo en die brug daar in de verte was er vroeger helemaal niet. Hoe is het eigelijk in Amsterdam, vraagt ze vanuit haar rolstoel. Weer zo scherp.
Na het bezoek fietsen mijn moedertje en ik samen terug naar huis, dat wil zeggen mijn vroegere thuis. Hier is ook mijn kleine broertje (die overigens alles behalve klein is). Nu voelt het nóg meer als thuis. Het feest is compleet als ook mijn grote kleine neef aanschuift voor het avond eten. Ohja, hij blijft ook logeren. Net een duiventil, zou mijn vader zeggen. Aan tafel is het zoals vanouds gezellig. We lachen om niks en eten de gigantische pan met vismacaroni (een oude klassieker van m'n moeder, met witte wijn, verse zalm en courgette) helemaal leeg. Met een volle buik rij ik terug naar Amsterdam waar mijn grote liefde op mij wacht in dat heerlijke schone huis. Wat een top dag.