Dag twee, dinsdagochtend. De dag begint om 06:20, maar ik slaap door tot 08:00. Geen vakantie voor Laurens. Bammer. Ik heb besloten de week, dat wil zeggen vanaf vandaag, te beginnen met een workout buiten in het park. Sinds de tweede lock-down is de gedachte aan een work-out al verschrikkelijk. Hardlopen oké, maar in de woonkamer burpees doen gaat te ver. Gelukkig schijnt de zon. Mijn gebeden zijn verhoord. Ik loop naar het Martin Luther King park en zoek een plekje op de rand. Hier heb ik vaker mensen zien sporten en vaar op hun ervaring. Na 30 minuten is m'n work-out volbracht. Terwijl ik mijn spullen bij elkaar raap valt mijn oog op iets roods. In eerste instantie lijkt het een knoop, maar na een uitgebreide inspectie kom ik tot de conclusie dat het een tor is, ofzo. Enfin. Ik maak een foto als bewijs en stuur dit naar mijn vader, hobby bioloog en allesweter.
Via de bakker loop ik terug naar huis. Daar pak ik mijn laatste weekend-Parool en installeer ik mezelf op het balkon. De bouwmannen van beneden zijn niet aan het werk. Opnieuw zijn mijn gebeden verhoord. Iedere letter wordt nauwkeurig gelezen. Heerlijk al die zin en onzin verzameld in één krant.
Opeens is het 13:00 uur en staat het volgende agendapunt alweer klaar om afgespeeld te worden. Dit keer is het een online filosofieles van de School of Life. Afgelopen vrijdag dacht ik na over de invulling van mijn vakantie en plots verscheen daar op mijn Linkedin-feed de perfecte uitnodiging. Dit was precies waar ik naar op zoek was. Nieuwe input die de grijze massa in mijn hersenpan weer voedde. Yep. Daar ging ik.
Bijna 45 minuten hing ik aan de lippen van Lammert Kamphuis. Hij koppelde kinderlijk eenvoudig oude wijsheden aan alledaagse dingen. Alles in het licht van - hoe kan het ook anders - corona. Waarom douchen in je eentje niet altijd leuk is, maar soms juist heel fijn kan zijn. Of wat we kunnen leren van Mohammed Ali. Klinkt vaag en dat is een filosofisch gesprek misschien ook wel. Geeft niks. Ik heb de tijd én de ruimte om na te denken.