Dag drie begint met EOTB. Zeg maar niks. Daarna sporten in het park, want dat had ik nou eenmaal met mezelf afgesproken. Het waterige zonnetje helpt me er door heen. Op weg naar huis luister ik de vogelspotcast. Een unieke vondst op Spotify van even geleden. Vogelspotten is alles behalve sexy, maar na die eerste keer in Colombia - om 04:00 's ochtends - was ik verkocht. Oké Amsterdam is niet de natuurlijke habitat van de toekan, maar wel van andere parels zo leert de vogelspotcast mij. Dit keer leer ik over het winterkoninkje.
Eenmaal thuis lijkt douchen een goede optie, alleen laat de cv-ketel het afweten. Bammer. Dan maar een spartaanse douche. Arie zou trots zijn. Schoon en wel begin ik aan een koffie en start ik met de tekenworkshop die ik vond via YouTube. Als kind deed ik niet anders dan tekenen en boomhutten bouwen. Dat laatste leek me geen optie voor een goede invulling van mijn vakantie, maar tekenen kon wel is wat zijn. Gek genoeg lijk ik het niet verleerd en ben ik blij met het hilarische resultaat. Dat waren toch weer zestig goed benutte minuten. Ook de perfecte voorbereiding voor vanmiddag, want ik ga naar de expositie van Erwin Olaf. Dat had je toch niet kunnen bedenken in corona-tijd? Mijn hart maakte een sprongetje toen ik vorige week in het Parool las over de expositie. Binnen een paar seconde had ik een (gratis!) ticket bemachtigd.
Wow. De muren van Galerie Ron Mandos zijn blauw. Écht blauw. Lekker gek. Een vriendelijke man verwelkomt mij opgewekt. Hij moest is weten hoe blij ik was dat ik überhaupt welkom was. Ik krijg een snelle uitleg en mag dan dertig hele minuten los lopen. Er hangen een stuk of tien grote kunstwerken. Geen kleur dit keer, maar grijs tinten. Rare contrasten tussen de overweldigende natuur en de mens die niet in die natuur hoort. Zoiets als een toekan in het Vondelpark. De grootte van de werken zijn indrukwekkend. Ik kijk van een afstandje en van heel dicht bij. Ik zie kippenvel in de nek van een meneer. Maar dat meisje in het zwart, staand op de witte knobbelzwaan heeft mijn aandacht. De foto doet mij denken aan mijn favoriete tv programma Hotel Romantiek (over oudjes die op date gaan in Zwisterland). Het meisje op de foto kijkt treurig en dat begrijp ik niet. Je prijst je toch gelukkig in die wonderschone natuur, midden op een meer, op de rug van een witte knobbelzwaan? Knobbelzwaan, vink op de vogelspotkaart.
Terug op de Prinsengracht ben ik opzoek naar mijn fiets. Onderweg naar mijn fiets valt mijn oog op een raar stuk metaal met een prachtige tekst: tussen wal en schip, zwemmen vrije vogels. Laat mij die vrije vogel zijn.